3- HASTANEDEKİ İLK ANLAR
Amblanstan hastaneye ulaşmıştım. Zaman kavramı tamamen yok olmuştu. Gördüklerim hangi saatlerde bilmiyorum.
Sedyemin üstünde arkadaşlarımı hatırlıyorum. "İyileşeceksin kardeşim" diyorlardı. Sanırım acılar dayanılmazdı "Beni uyutun, dayanamıyorum" diye sayıklıyormuşum.
Röntgen odalarına götürüldüğümü röntgenlerimin çekildiğini hatırlıyorum. Sedyeden röntgen masasına , röntgen masasından sedyeye büyük acılarla aktarılışımı çok net hatırlıyorum. Arkadaşlarım ve kayınbiraderim başımdaydı. Kolumdaki kırık sebebiyle sabit tutamıyorlardı bağlamak istediler fakat ekipman yoktu. Çöp poşetiyle bağlamak istediler. Kayınbiraderim çok öfkelenmiş adamlara çatıyordu. Ben acıyı yaşıyordum onlar ise gördükleri manzara karşısında acıyı paylaşmakla birlikte üzüntüyü ve öfkeyi de yaşıyorlardı.
Sonra tekrar yokum... Bir boşluk var hatırlayamıyorum. Röntgen tetkiklerinden sonra doktorların toparlanması bekleniyor sanırım. Ardından tekrar sedyede götürülüyorum eşimi gördüm. Yanımda geliyordu. Sonra gene yokum.
Sedyemin üstünde arkadaşlarımı hatırlıyorum. "İyileşeceksin kardeşim" diyorlardı. Sanırım acılar dayanılmazdı "Beni uyutun, dayanamıyorum" diye sayıklıyormuşum.
Röntgen odalarına götürüldüğümü röntgenlerimin çekildiğini hatırlıyorum. Sedyeden röntgen masasına , röntgen masasından sedyeye büyük acılarla aktarılışımı çok net hatırlıyorum. Arkadaşlarım ve kayınbiraderim başımdaydı. Kolumdaki kırık sebebiyle sabit tutamıyorlardı bağlamak istediler fakat ekipman yoktu. Çöp poşetiyle bağlamak istediler. Kayınbiraderim çok öfkelenmiş adamlara çatıyordu. Ben acıyı yaşıyordum onlar ise gördükleri manzara karşısında acıyı paylaşmakla birlikte üzüntüyü ve öfkeyi de yaşıyorlardı.
Sonra tekrar yokum... Bir boşluk var hatırlayamıyorum. Röntgen tetkiklerinden sonra doktorların toparlanması bekleniyor sanırım. Ardından tekrar sedyede götürülüyorum eşimi gördüm. Yanımda geliyordu. Sonra gene yokum.
Yorumlar
Yorum Gönder